Eenzaam
Weet je nog, die dag
dat er zo veel sneeuw viel
dat het wel leek alsof
er duizenden witregels
in de vorm van confetti
uit Gods mond vielen?
Ik van deze sneeuw
iets van plan was
te gaan maken,
afwijkend van datgene
wat men doorgaans
van sneeuw boetseert.
Een voorspel
richting de godvergeten
eenzaamheid van dichten.
(Iets dat je in het zwart
van dat specifieke gat
leert te verdragen.)
Mijn liefste, streel me terug,
streel mij alsjeblieft terug
naar het hier en het nu,
naar gedachten
die gemeengoed zijn.
Reactie plaatsen
Reacties